Seminarium naukowe w dniu 21.06.2018 r.: prof. L. S. Czarnecki

Prelegent:

Prof. dr hab. inż. Leszek S. Czarnecki,
School of Electrical Engineering and Computer Science,
Louisiana State University, Baton Rouge, USA.

Tytuł referatu:

Od Steinmetz’a do Teorii Mocy opartej na Składowych Fizycznych Prądu (CPC): Historia Rozwoju Teorii Mocy. 

Aula III, ul. Wiejska 45D, Białystok.

Streszczenie:

Referat przedstawia krótki opis historii rozwoju teorii mocy układów o niesinusoidalnych przebiegach napięć i prądów. Zaczyna się od eksperymentu Steinmetza przeprowadzonego w 1892 r., a kończy się opracowaniem teorii Składowych Fizycznych Prądu (Currents’ Physical Components – CPC). Przybliżono również model matematyczny CPC oraz jego główny wkład w teorię mocy i metody kompensacji. Porównanie, w całym referacie, dotyczy opisu wielkości w dziedzinie czasu i częstotliwości, a także wartości chwilowych oraz średnich wykorzystywanych w teorii mocy i przy opisie metod kompensacyjnych.

Prof. dr hab inż. Leszek S. Czarnecki – notka biograficzna

Prof. dr hab. inż. Leszek S. Czarnecki ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Śląskiej w 1962 r. W roku 1969 uzyskał stopień doktora, a w roku 1984 stopień doktora habilitowanego. W 2006 roku Prezydent RP nadał mu tytuł Profesora Nauk Technicznych. W latach 1962-1984 pracował na Politechnice Śląskiej, w latach 1984-86 w Kanadyjskiej Akademii Nauk, w latach 1987-1989 na WSI w Zielonej Górze, a od 1989 r. do chwili obecnej jest zatrudniony z tytułem Alfredo M. Lopez Distinguished Professor na Uniwersytecie Stanowym Luizjany, w USA.

Zajmuje się teorią mocy i właściwościami energetycznymi obwodów z przebiegami niesinusoidalnymi. Jest twórcą Teorii Mocy Składowych Fizycznych Prądu (Currents Physical Components-CPC- Power Theory). Jest autorem wielu artykułów naukowych, patentów i książek. Większość artykułów zostało opublikowanych w czasopismach międzynarodowych, takich jak Archiv fur Elektrotechnik, Proc. IEE, IEEE Transactions oraz IET.

W roku 1996 za opracowanie teorii mocy asymetrycznych układów trójfazowych z przebiegami niesinusoidalnymi i metod kompensacji został uhonorowany stopniem Fellow of Institute of Electrical and Electronics Engineers (IEEE). Jest Członkiem Zagranicznym PTETiS-u.

Wykładał na uniwersytetach w Padwie, Mediolanie, Tokyo, na Taiwanie, w Chinach, Australii i Nowej Zelandii.

Za działalność w USA na rzecz wejscia Polski do NATO, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasług Rzeczypospolitej Polskiej.

Działalność naukową prof. Czarnecki łączy z alpinizmem. W 1973 r. przeszedł główną grań Tatr; w 1975 r. był członkiem zespołu, który przeszedł po raz pierwszy pięciotysięczną grań Ruwenzori i wszedł na wszystkie pięciotysięczne szczyty Afryki. W 1977 r. uczestniczył w narciarskim 500 kilometrowym trawersie Spitsbergenu. W 1979 r. wszedł bez wspomagania  aparaturą tlenową  na wys. 8350 m na Lhotse w Himalajach. Wspinał się w Andach, Dolomitach i Górach Wrangella na Alasce. W 1999 r. wszedł samotnie na McKinley’a, (6200m), najwyższy szczyt Ameryki Pn. Jako płetwonurek nurkował na Wielkiej Rafie Koralowej Australii, na rafach Nowej Zelandii, na Morzu Karaibskim i Morzu Czerwonym, na Oceanie Indyjskim i na rafach Bonaire i Belize.