KEEiE, Aula 3, 10:15
Przestrzenne modulatory światła (SLM) są matrycami identycznych komórek elementarnych (pikseli), których właściwości (wartości zmian fazy i współczynnik pochłaniania przechodzącego przez poszczególne piksele światła) można programować za pośrednictwem odpowiedniego sterownika. Pojawienie się przestrzennych modulatorów światła umożliwiło nowe sposoby implementacji dyfrakcyjnych elementów optycznych (DOE), sprowadzające się do „zaprogramowania” odpowiednich parametrów poszczególnych pikseli w strukturze SLM. Tego typu dyfrakcyjne elementy optyczne programowane na SLM znajdują coraz szersze zastosowanie, szczególnie w takich przypadkach, w których wymagana jest możliwość dynamicznych zmian właściwości elementu dyfrakcyjnego. Jednakże w niektórych typach przestrzennych modulatorów światła (np. LCoS SLM) nieaktywna część piksela nie absorbuje padającego na nią światła, w wyniku czego otrzymujemy obraz dyfrakcyjny będący superpozycją obrazu oczekiwanego (użytecznego) oraz szkodliwego obrazu będącego skutkiem 0-wego rzędu ugięcia światła na wyżej wspomnianych, nieaktywnych częściach pikseli. Z tego powodu pożądane jest wytłumienie wspomnianego 0-go rzędu ugięcia, nawet kosztem pewnego (możliwie niewielkiego) pogorszenia wydajności elementu dyfrakcyjnego w rzędzie ugięcia będącego przedmiotem naszego zainteresowania. Celem referatu jest zaprezentowanie jednej z metod osiągnięcia tego celu.