Na gruncie podstawowych równań teorii pola zostanie omówiony warunek quasi-stacjonarności. Warunek ten musi być spełniony, aby móc jednoznacznie zdefiniować podstawowe wielkości teorii obwodów: potencjał skalarny, napięcie, prąd, impedancja. Wielkości te nader powszechnie uważane są za bardzo dobrze znane, bezdyskusyjnie zdefiniowane, a więc niegodne głębszej refleksji.
Pojęcie quasi-stacjonarności jest ściśle związane z ograniczeniem prędkości światła. Skutki skończonej prędkości fal elektromagnetycznych są zwykle kojarzone z teorią względności, pojęciowo odległą od mechaniki newtonowskiej, która wystarcza w życiu codziennym. Tymczasem trzeba sobie uświadomić, jak istotne ograniczenia pojęciowe, wcale nierelatywistyczne, związane są z codziennością elektronika, elektryka czy fizyka zajmującego się zagadnieniami, których widmo sięga zakresu wielkich częstotliwości. Wielkie częstotliwości wcale nie muszą być wyrażane w gigahercach, a problem quasi-stacjonarności można sprowadzić do prostego – i może dlatego nierozumianego – związku między rozmiarami analizowanego obiektu i długością fali.
Przyrządy pomiarowe zawsze coś wskażą, wyniki obliczeń zawsze jakieś będą. Jednakże, jeśli warunek quasi-stacjonarności nie będzie spełniony, to wskazania przyrządów i wyniki obliczeń nie będą dotyczyć wielkości, które próbujemy nazwać napięciem czy impedancją, a będą luźno związane z numerem przejeżdżającej taksówki, jak zwykł niegdyś mawiać Ryszard Skliński.